لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1321 : بر در تو ز دشمنان گر چه که صد جفا کشم
غزل شمارهٔ 1322 : آن نه منم که از جفا دست ز یار در کشم
غزل شمارهٔ 1323 : ملکت عشق ملک شد از کرم الهیم
غزل شمارهٔ 1324 : گر گلی ندهی ز باغ خود به خاری هم خوشیم
غزل شمارهٔ 1325 : ای خوش آن روزی که ما با یار خود خوش بوده ایم
غزل شمارهٔ 1326 : ما گرفتار غم و از خویشتن وامانده ایم
غزل شمارهٔ 1327 : باده در ره، ساقیا، تا جای در جانش کنیم
غزل شمارهٔ 1328 : ای سفر کرده ز چشم و در دل و جانی مقیم
غزل شمارهٔ 1329 : گر گذر افتد ترا در کوی جانان، ای نسیم
غزل شمارهٔ 1330 : هر شبی چون یاد آن رخسار گلناری کنم
غزل شمارهٔ 1331 : بخت گویم نیست تا پیش تو سربازی کنم
غزل شمارهٔ 1332 : بخت اگر یاری دهد چون جان در آغوشش کنم
غزل شمارهٔ 1333 : منزل عشقت که من پوشیده در جان می کنم
غزل شمارهٔ 1334 : سایه وارم هر شب از سودای زلفت، چون کنم؟
غزل شمارهٔ 1335 : عزم آن دارم که از دل نقد جان بیرون کنم
غزل شمارهٔ 1336 : یک سخن گر زان لب شکرفشان بیرون کشم
غزل شمارهٔ 1337 : نی مجال آن که او را از دل خود برکشم
غزل شمارهٔ 1338 : ای خوش آن شبها که من در دیده خوابی داشتم
غزل شمارهٔ 1339 : خرم آن روزی که من با دوست کاری داشتم
غزل شمارهٔ 1340 : یاد باد آن کز لبش هر لحظه جامی داشتم
غزل شمارهٔ 1341 : دوش من روی چو ماه آشنایی دیده ام
غزل شمارهٔ 1342 : من که دور از دوستان وز یار دور افتاده ام
غزل شمارهٔ 1343 : این منم، یارب که با دلدار هم زانو شدم
غزل شمارهٔ 1344 : باز وقت آمد که من سر در پریشانی نهم
غزل شمارهٔ 1345 : نکنم ز عشق تو به که سر گناه دارم
غزل شمارهٔ 1346 : شب من سیه شد از غم، مه من کجات جویم؟
غزل شمارهٔ 1347 : ز تو نعمت است و راحت لب شکرین و رو هم
غزل شمارهٔ 1348 : نفسی برون ندادم که حدیث دل نگفتم
غزل شمارهٔ 1349 : وقت آنست که ما رو به خرابان نهیم
غزل شمارهٔ 1350 : عهدها را گه آن شد که ز سر تازه کنیم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چون طره عنبر شکنش در شکن افتد
* از سنبل تر سلسله برنسترن افتد
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* بید مجنون در تمام عمر سر بالا نکرد
* حاصل بی حاصلی نبود به جز شرمندگی
شعر کامل
صائب تبریزی
* عالم چو کوه طور شد هر ذره‌اش پرنور شد
* مانند موسی روح هم افتاد بی‌هوش از لقا
شعر کامل
مولوی