لینک اشتراک گذاری
کپی شد
فروغی بسطامی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 151 : تا سوی من آن چشم سیه را نگه افتاد
غزل شمارهٔ 152 : دل به ابروی تو ای تازه جوان باید داد
غزل شمارهٔ 153 : لعل تو به سر چشمهٔ زمزم نتوان داد
غزل شمارهٔ 154 : روزی که خدا کام دل تنگ دلان داد
غزل شمارهٔ 155 : مصوری که تو را چین زلف مشکین داد
غزل شمارهٔ 156 : همان که چشم تو را طرز دل‌ربایی داد
غزل شمارهٔ 157 : مشاطه تا به روی تو زلف دوتا نهاد
غزل شمارهٔ 158 : ای کاش پی قتل من آن سیم تن افتد
غزل شمارهٔ 159 : هر سر که به سودای خط و خال تو افتد
غزل شمارهٔ 160 : فرخنده شکاری که ز پیکان تو افتد
غزل شمارهٔ 161 : نظر ز روی تو صاحب نظر نمی‌بندد
غزل شمارهٔ 162 : کسی به زیر فلک دست بر قضا دارد
غزل شمارهٔ 163 : آخر این نالهٔ سوزنده اثرها دارد
غزل شمارهٔ 164 : ترک مست تو به دست از مژه خنجر دارد
غزل شمارهٔ 165 : جهان عشق ندانم چه زیر سر دارد
غزل شمارهٔ 166 : کسی ز فتنهٔ آخر زمان خبر دارد
غزل شمارهٔ 167 : خداخوان تا خدادان فرق دارد
غزل شمارهٔ 168 : آن که یک ذره غمت در دل پر غم دارد
غزل شمارهٔ 169 : گهی به دیر و گهی جلوه در حرم دارد
غزل شمارهٔ 170 : هر خم زلف تو یک جمع پریشان دارد
غزل شمارهٔ 171 : کسی که در دل شب چشم خون فشان دارد
غزل شمارهٔ 172 : چراغی کاین همه پروانه دارد
غزل شمارهٔ 173 : هر کس که به دل حسرت پیکان تو دارد
غزل شمارهٔ 174 : گر نه آن زلف سیه قصد شبیخون دارد
غزل شمارهٔ 175 : این چه تابی است که آن حلقهٔ گیسو دارد
غزل شمارهٔ 176 : غلام آن نظربازم که خاطر با یکی دارد
غزل شمارهٔ 177 : مهره توان برد، مار اگر بگذارد
غزل شمارهٔ 178 : کسی پا به کوی وفا می‌گذارد
غزل شمارهٔ 179 : دل نام سر زلف ترا مشک ختا کرد
غزل شمارهٔ 180 : دوش زلف سیهت بنده‌نوازیها کرد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* بیابان قناعت وسعتی دارد که هر موری
* نمی داند کم از ملک سلیمان چشم تنگش را
شعر کامل
صائب تبریزی
* خاموش که سرمستم بربست کسی دستم
* اندیشه پریشان شد تا باد چنین بادا
شعر کامل
مولوی
* آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد
* مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد
شعر کامل
مولوی