لینک اشتراک گذاری
کپی شد
فروغی بسطامی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 181 : شبی که دل به برم یاد زلف دلبر کرد
غزل شمارهٔ 182 : نرگس که فلک چشم و چراغ چمنش کرد
غزل شمارهٔ 183 : چشم مستش نه همین غارت دین و دل کرد
غزل شمارهٔ 184 : از بناگوش تو هر شب گله سر خواهم کرد
غزل شمارهٔ 185 : بیدادگر نگارا تا کی جفا توان کرد
غزل شمارهٔ 186 : نه حسرت وصالش از دل به در توان کرد
غزل شمارهٔ 187 : زلف پر چین تو مشاطه شبی شانه نکرد
غزل شمارهٔ 188 : هر گه که ناوکی ز کمانت کمانه کرد
غزل شمارهٔ 189 : ای خوشا رندی که رو در ساحت می‌خانه کرد
غزل شمارهٔ 190 : نرخ یک بوسه گر آن لعل به صدجان می‌کرد
غزل شمارهٔ 191 : ساقی بده رطل گران، زان می که دهقان پرورد
غزل شمارهٔ 192 : تا مه روی تو از چاک گریبان سر زد
غزل شمارهٔ 193 : تا صبا شانه بر آن سنبل خم در خم زد
غزل شمارهٔ 194 : نرگس مست تو راه دل هشیاران زد
غزل شمارهٔ 195 : چشم مستش اگر از خواب گران برخیزد
غزل شمارهٔ 196 : هر که افتادهٔ آن جنبش قامت باشد
غزل شمارهٔ 197 : هر که در عشق چو من عاجز مضطر باشد
غزل شمارهٔ 198 : هر کس که به جان دسترسی داشته باشد
غزل شمارهٔ 199 : هر دلی کز عشق ماهی اندرو راهی نباشد
غزل شمارهٔ 200 : خوش آن که نگاهش به سراپای تو باشد
غزل شمارهٔ 201 : نفس نامسلمانم از گنه پشیمان شد
غزل شمارهٔ 202 : تا صورت زیبای تو از پرده عیان شد
غزل شمارهٔ 203 : هر جان که بر لب آمد، واقف از آن دهان شد
غزل شمارهٔ 204 : آن که در عشق سزاوار سر دار نشد
غزل شمارهٔ 205 : کو جوانی که ز سودای غمت پیر نشد
غزل شمارهٔ 206 : زان غنچه‌دهان دلم به تنگ آمد
غزل شمارهٔ 207 : تا خیل غمش در دل ناشاد من آمد
غزل شمارهٔ 208 : ز اختران جگرم چند پر شرر ماند
غزل شمارهٔ 209 : گر بدین گونه سر زلف تو افشان ماند
غزل شمارهٔ 210 : با وجود نگه مست تو هشیار نماند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* بس که دردسر ز فریاد و فغان خود کشم
* از دهان چون ناله می خواهم زبان خود کشم
شعر کامل
جامی
* بخت جوان دارد آن که با تو قرینست
* پیر نگردد که در بهشت برینست
شعر کامل
سعدی
* گل چو درگیرد چراغ از شمع کافوری صبح
* بلبل شوریده چون پروانه ناپروا شود
شعر کامل
سلمان ساوجی