لینک اشتراک گذاری
کپی شد
جامی_دیوانغزل ها
غزل شمارۀ 361 : ماهی که خاست در شهر از رفتنش قیامت
غزل شمارۀ 362 : گنج مراد را که برو قفل ابتلاست
غزل شمارۀ 363 : روی خوش تو مطلع وجه صباحتست
غزل شمارۀ 364 : امشب ز شغل شاعریم حال دیگرست
غزل شمارۀ 365 : آن شاخ گل که تازه بر و سایه پرورست
غزل شمارۀ 366 : تا آن ذقن ز خط شده گوی معنبرست
غزل شمارۀ 367 : این کلبه نشیمنِ نیازست
غزل شمارۀ 368 : به ابروان مهِ من در خم فلک طاق است
غزل شمارۀ 369 : جهد مُل کن که باز عهد گل است
غزل شمارۀ 370 : چو در طریق ارادت نگار ما دو دل است
غزل شمارۀ 371 : هلال عید جستن کار عام است
غزل شمارۀ 372 : توسنت را رکاب ماه نوست
غزل شمارۀ 373 : واله عشق ترا تمییز خار از گل کی است
غزل شمارۀ 374 : بود بهار من آن روز اگرچه فصل دی است
غزل شمارۀ 375 : ای رشک شاخ طوبا بالای دلربایت
غزل شمارۀ 376 : رفت آنکه کام خواهم از لعل جان فزایت
غزل شمارۀ 377 : همانا آیت سجده است خط از مصحف رویت
غزل شمارۀ 378 : بلبلا هر شب ترا این ناله های زار چیست
غزل شمارۀ 379 : حسنت از خط رونق دیگر گرفت
غزل شمارۀ 380 : ما را به غم تو هیچ کم نیست
غزل شمارۀ 381 : کهن رواق فلک منزل اقامت نیست
غزل شمارۀ 382 : رُخت خطی به مشکِ تر نوشتست
غزل شمارۀ 383 : دلم نقطۀ درد افتادست
غزل شمارۀ 384 : خط به گرد رُخت درآمده است
غزل شمارۀ 385 : شیوۀ عقل از دل دیوانه بیرون کردنیست
غزل شمارۀ 386 : بیدلی را بلایی افتادست
غزل شمارۀ 387 : از دو چشم تو مست بسیارست
غزل شمارۀ 388 : از تُنگ های شکر ناب آن دهن بهست
غزل شمارۀ 389 : به غمزه چشم تو درس ستمگری آموخت
غزل شمارۀ 390 : آن غمزه زن چو گرد گلستان برآمدست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* مقیم کوی تو تشویش صبح و شام ندارد
* که در بهشت نه سالی معین است و نه ماهی
شعر کامل
فروغی بسطامی
* معلّم چون تو شوخی را ندانست
* بجز درس جفا تعلیم کردن
شعر کامل
جامی
* تا دل نمی برم ز کسی، دل نمی دهم
* صیاد من نخست گرفتار من شود
شعر کامل
صائب تبریزی