لینک اشتراک گذاری
کپی شد
خاقانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : دل رفت و می‌ندانم حالش که خود کجا شد
غزل شمارهٔ 122 : لعلت اندر سخن شکر خاید
غزل شمارهٔ 123 : دل از آن راحت جان نشکیبد
غزل شمارهٔ 124 : لب جانان دوای جان بخشد
غزل شمارهٔ 125 : اول از خود بری توانم شد
غزل شمارهٔ 126 : دل عاشق به جان فرو ناید
غزل شمارهٔ 127 : دل از آن دلستان به کس نرسد
غزل شمارهٔ 128 : عشق تو دست از میان کار برآورد
غزل شمارهٔ 129 : ازین ده رنگ‌تر یاری نپندارم که کس دارد
غزل شمارهٔ 130 : می وقت صبوح راوقی باید
غزل شمارهٔ 131 : تو را نازی است اندر سر که عالم بر نمی‌تابد
غزل شمارهٔ 132 : چه روح افزا و راحت باری ای باد
غزل شمارهٔ 133 : چشم دارم که مرا از تو پیامی برسد
غزل شمارهٔ 134 : باغ جان را صبوحی آب دهید
غزل شمارهٔ 135 : دل نام تو بر نگین نویسد
غزل شمارهٔ 136 : فراقت ز خون‌ریز من در نماند
غزل شمارهٔ 137 : آتش عشق تو دید صبرم و سیماب شد
غزل شمارهٔ 138 : دل بستهٔ زلف تو شد از من چه نویسد
غزل شمارهٔ 139 : آتش عیاره‌ای آب عیارم ببرد
غزل شمارهٔ 140 : خاکی دلم به گرد وصالش کجا رسد
غزل شمارهٔ 141 : اندرآ ای جان که در پای تو جان خواهم فشاند
غزل شمارهٔ 142 : سخن با او به موئی درنگیرد
غزل شمارهٔ 143 : دلم آخر به وصالش برسد
غزل شمارهٔ 144 : سر زلفت چو در جولان بیاید
غزل شمارهٔ 145 : دل دادم و کار برنیامد
غزل شمارهٔ 146 : مرا غم تو به خمار خانه باز آورد
غزل شمارهٔ 147 : مکن کز چشم من بر خاک سیل آتشین خیزد
غزل شمارهٔ 148 : بر دل غم فراقت آسان چگونه باشد
غزل شمارهٔ 149 : شور عشق تو در جهان افتاد
غزل شمارهٔ 150 : عقل ز دست غمت دست به سر می‌رود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ای فتنهٔ هر دوری از قامت فتانت
* آشوب قیامت را دیدیم به دورانت
شعر کامل
فروغی بسطامی
* شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز
* هر که دل بردن او دید و در انکار من است
شعر کامل
حافظ
* اگر دلجویی طفلان نمی شد سنگ راه من
* به مجنون یاد می دادم ز خود بیرون دویدن را
شعر کامل
صائب تبریزی