لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : خلق خوش در نوبهار عافیت دارد مرا
غزل شمارهٔ 122 : گر چه جا در دیده آن نور نظر دارد مرا
غزل شمارهٔ 123 : خواب وقت فیض در محراب می گیرد مرا
غزل شمارهٔ 124 : التفات زاهدان خشک، تر سازد مرا
غزل شمارهٔ 125 : شور عشقی کو، که رسوای جهان سازد مرا؟
غزل شمارهٔ 126 : چشم او چندان که مست خواب می سازد مرا
غزل شمارهٔ 127 : تر زبانی معدن زنگار می سازد مرا
غزل شمارهٔ 128 : تنگ ظرفم، باده کم زور می سازد مرا
غزل شمارهٔ 129 : دیدن لعل لبش خاموش می سازد مرا
غزل شمارهٔ 130 : تن پرستی زیر دست خاک می سازد مرا
غزل شمارهٔ 131 : نیست ممکن قرب آتش بال و پر سوزد مرا
غزل شمارهٔ 132 : برگ عیش آماده از فقر و قناعت شد مرا
غزل شمارهٔ 133 : از سر زلف تو بر دل کار مشکل شد مرا
غزل شمارهٔ 134 : سنگ طفلان از جنون رطل گرانی شد مرا
غزل شمارهٔ 135 : عشق پنهان باعث روشن روانی شد مرا
غزل شمارهٔ 136 : سر به جیب خویش دزدیدم، کلاهی شد مرا
غزل شمارهٔ 137 : تا به کی بند گرانجانی به پا باشد مرا
غزل شمارهٔ 138 : نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا
غزل شمارهٔ 139 : چون ز دنیا نعمت الوان هوس باشد مرا؟
غزل شمارهٔ 140 : بلبل خوش نغمه ام، با گل سخن باشد مرا
غزل شمارهٔ 141 : پرده دار و حاجب و دربان نمی باشد مرا
غزل شمارهٔ 142 : داغ عشق از سینه روشن به دست آمد مرا
غزل شمارهٔ 143 : بشکفد پروانه چون در انجمن بیند مرا
غزل شمارهٔ 144 : چون به خاطر آن دو لعل آبدار آید مرا
غزل شمارهٔ 145 : صبح از جان های روشن یاد می آید مرا
غزل شمارهٔ 146 : سرنمی پیچم به سنگ بیستون از کار عشق
غزل شمارهٔ 147 : زلف را نبود سرانجامی که می باید مرا
غزل شمارهٔ 148 : نیست تاب درد غربت جان افگار مرا
غزل شمارهٔ 149 : گر چه سیمای خزان دارد رخ چون زر مرا
غزل شمارهٔ 150 : شد یکی صد شورش عشق از نصیحتگر مرا

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوی
* که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد
شعر کامل
حافظ
* رفته پایم به گل از پرتو چشم تر خویش
* نخل شمعم که بود ریشه من در سر خویش
شعر کامل
صائب تبریزی
* صاف چون آیینه می باید شدن با خوب و زشت
* هیچ چیز از هیچ کس در دل نمی باید گرفت
شعر کامل
صائب تبریزی