لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 61 : نیست از سنگ ملامت غم سر پر شور را
غزل شمارهٔ 62 : خط نسازد بی صفا آن عارض پر نور را
غزل شمارهٔ 63 : چون ز می افروختی آن عارض پر نور را
غزل شمارهٔ 64 : سهل مشمر همت پیران با تدبیر را
غزل شمارهٔ 65 : سر به گردون می دهم این آه پر تأثیر را
غزل شمارهٔ 66 : وصف زلف یار عاجز می کند تقریر را
غزل شمارهٔ 67 : مهر خاموشی کند کوته زبان تقریر را
غزل شمارهٔ 68 : خوب دارد زاهد شیاد، داروگیر را
غزل شمارهٔ 69 : چرب نرمی می کند کوته زبان شمشیر را
غزل شمارهٔ 70 : شد غرور حسن از خط بیش آن طناز را
غزل شمارهٔ 71 : از فغان شد سر گرانی بیش آن طناز را
غزل شمارهٔ 72 : هر خسی قیمت نداند ناله شبخیز را
غزل شمارهٔ 73 : نعل در آتش گذارد روی گرمت بوس را
غزل شمارهٔ 74 : نیست از راز نهان من خبر جاسوس را
غزل شمارهٔ 75 : ننگ کفر من به فریاد آورد ناقوس را
غزل شمارهٔ 76 : عشق کو تا چاک سازم جامه ناموس را
غزل شمارهٔ 77 : پرده دار حرف دعوی کن لب خاموش را
غزل شمارهٔ 78 : بر جگر تا خورده ام نیش خمار نوش را
غزل شمارهٔ 79 : چند بتوان خاک زد در چشم، عقل و هوش را؟
غزل شمارهٔ 80 : نوش این غمخانه در دنبال دارد نیش را
غزل شمارهٔ 81 : از صفای دل نباشد حاصلی درویش را
غزل شمارهٔ 82 : صرف بیکاری مگردان روزگار خویش را
غزل شمارهٔ 83 : غوطه دادم در دل الماس داغ خویش را
غزل شمارهٔ 84 : تر به اشک تلخ می سازم دماغ خویش را
غزل شمارهٔ 85 : من گرفتم ساختی پوشیده سال خویش را
غزل شمارهٔ 86 : من که خواهم محو از عالم نشان خویش را
غزل شمارهٔ 87 : غنچه سان پر گل اگر خواهی دهان خویش را
غزل شمارهٔ 88 : حسن چون آرد به جنگ دل سپاه خویش را
غزل شمارهٔ 89 : ساختم از قتل نادم دلربای خویش را
غزل شمارهٔ 90 : روح پاک من کند پاکیزه گوهر تیغ را

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* آن کس که تو را دارد از عیش چه کم دارد
* وان کس که تو را بیند ای ماه چه غم دارد
شعر کامل
مولوی
* شمع خندید به هر بزم، از آن معنی سوخت
* خنده، بیچاره ندانست که جائی دارد
شعر کامل
پروین اعتصامی
* این خون کسی ریخته‌ای یا می سرخ است
* یا توت سیاهست که بر جامه چکیده‌ست
شعر کامل
سعدی