لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سنایی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : دل به تحفه هر که او در منزل جانان کشد
غزل شمارهٔ 122 : ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد
غزل شمارهٔ 123 : بر مه از عنبر معشوق من چنبر کند
غزل شمارهٔ 124 : گر شبی عشق تو بر تخت دلم شاهی کند
غزل شمارهٔ 125 : وصال حالت اگر عاشقی حلال کند
غزل شمارهٔ 126 : مردمان دوستی چنین نکنند
غزل شمارهٔ 127 : گر سال عمر من به سر آید روا بود
غزل شمارهٔ 128 : آفرین بادا بر آن کس کو ترا در بر بود
غزل شمارهٔ 129 : چون دو زلفین تو کمند بود
غزل شمارهٔ 130 : عاشق و یار یار باید بود
غزل شمارهٔ 131 : هزار سال به امید تو توانم بود
غزل شمارهٔ 132 : روی او ماهست اگر بر ماه مشک افشان بود
غزل شمارهٔ 133 : از هر چه گمان بر دلم یار نه آن بود
غزل شمارهٔ 134 : نور تا کیست که آن پردهٔ روی تو بود
غزل شمارهٔ 135 : با او دلم به مهر و مودت یگانه بود
غزل شمارهٔ 136 : هر کرا در دل خمار عشق و برنایی بود
غزل شمارهٔ 137 : هر زمان از عشقت ای دلبر دل من خون شود
غزل شمارهٔ 138 : ای یار بی تکلف ما را نبید باید
غزل شمارهٔ 139 : ترا باری چو من گر یار باید
غزل شمارهٔ 140 : تا رقم عاشقی در دلم آمد پدید
غزل شمارهٔ 141 : لشکر شب رفت و صبح اندر رسید
غزل شمارهٔ 142 : اقتدا بر عاشقان کن گر دلیلت هست درد
غزل شمارهٔ 143 : معشوق مرا ره قلندر زد
غزل شمارهٔ 144 : روزی بت من مست به بازار برآمد
غزل شمارهٔ 145 : هر که در کوی خرابات مرا بار دهد
غزل شمارهٔ 146 : دوش ما را در خراباتی شب معراج بود
غزل شمارهٔ 147 : هر که در عاشقی تمام بود
غزل شمارهٔ 148 : هر که در بند خویشتن نبود
غزل شمارهٔ 149 : هر کو به راه عاشقی اندر فنا شود
غزل شمارهٔ 150 : هر کو به خرابات مرا راه نماید

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم
* قد برافراز که از سرو کنی آزادم
شعر کامل
حافظ
* سروبالایی به صحرا می‌رود
* رفتنش بین تا چه زیبا می‌رود
شعر کامل
سعدی
* چنین گفت بهرام نیکو سخن
* که با مردگان آشنایی مکن
شعر کامل
فردوسی