لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 241 : در سرم تا ز سر زلف تو سودایی هست
غزل شمارهٔ 242 : ستمی کز تو کشد مرد، ستم نتوان گفت
غزل شمارهٔ 243 : سر آن قامت چون سرو روان خواهم گشت
غزل شمارهٔ 244 : خبری ده به من، ای باد که جانان چونست
غزل شمارهٔ 245 : نه مرا خواب به چشم و نه مرا دل در دست
غزل شمارهٔ 246 : شب و روز می بنالم ز جفای چشم مستت
غزل شمارهٔ 247 : صفتی ست آب حیوان، زدهان نوشخندت
غزل شمارهٔ 248 : منم و خیالبازی، شب و روز با جمالت
غزل شمارهٔ 249 : اثری نماند باقی ز من اندر آرزویت
غزل شمارهٔ 250 : گر چه سرو باغ را بالا خوش است
غزل شمارهٔ 251 : بار عشقت بر دلم باری خوش است
غزل شمارهٔ 252 : عاشقان را درد بی مرهم خوش است
غزل شمارهٔ 253 : کار بالای تو تا بالا گرفت
غزل شمارهٔ 254 : یار بی موجب دل از ما برگرفت
غزل شمارهٔ 255 : مردم از کوی تو چون بیدل نرفت
غزل شمارهٔ 256 : از تو بر خاطر مرا آزار نیست
غزل شمارهٔ 257 : مفلسی از پادشایی خوشتر است
غزل شمارهٔ 258 : یار ما را عزم رایی دیگر است
غزل شمارهٔ 259 : ترک من طره مشوش کرده است
غزل شمارهٔ 260 : مه غلام تست با رویی که هست
غزل شمارهٔ 261 : روی خوبت دلبری را پایه ای است
غزل شمارهٔ 262 : آمد آن یاری که در دل جای اوست
غزل شمارهٔ 263 : رنگی از حسن تو در روی گل است
غزل شمارهٔ 264 : ای نسیم صبحدم، یارم کجاست
غزل شمارهٔ 265 : چشم فتانت که دی بر رو نخفت
غزل شمارهٔ 266 : صد دل اندر زلف شب گون سوخت ست
غزل شمارهٔ 267 : ای دهانت، چشمه آب حیات
غزل شمارهٔ 268 : شکرین لعل تو کان نمک است
غزل شمارهٔ 269 : نرگس مست تو خواب آلوده است
غزل شمارهٔ 270 : ای که روی تو حیات جان است

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* صحرای عدم لاله ستان شد چو شهیدان
* با داغ تو رفتند به خون غرقه کفن ها
شعر کامل
جامی
* عشق یکرنگی تقاضا می کند وین روشن است
* ورنه شمع آتش چرا زد همچو خود پروانه را
شعر کامل
جامی
* تیغش که چون بنفشه کبودی همی نمود
* در حال سرخی بَقَم و ارغوان‌ گرفت
شعر کامل
امیر معزی