لینک اشتراک گذاری
کپی شد
قدسی مشهدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 391 : زبان گداختم و راز عشق سر کردم
غزل شمارهٔ 392 : چو درد عشق تو کرد آشنای خویشتنم
غزل شمارهٔ 393 : در انتظار تو شد عمرها که چشم به راهم
غزل شمارهٔ 394 : رخ تو تا شده غایب به صورت از نظرم
غزل شمارهٔ 395 : دردت به دل رسیده و از دل به داغ هم
غزل شمارهٔ 396 : گر ز چنگ شحنه هجران امان می‌یافتم
غزل شمارهٔ 397 : تا شد زبان گره چو جرس، بر فغان زدیم
غزل شمارهٔ 398 : نهال دوستی را ریشه در خون پرورش دادم
غزل شمارهٔ 399 : ما حرف سود خویش برای زیان زدیم
غزل شمارهٔ 400 : دوش بر خاک درت عرض جبین می‌کردم
غزل شمارهٔ 401 : در خون دل از دیده خونبار نشستیم
غزل شمارهٔ 402 : ..............................
غزل شمارهٔ 403 : در میان بیخودی، آرامش دل یافتم
غزل شمارهٔ 404 : ز بس که دشمن نظّاره پریشانم
غزل شمارهٔ 405 : اگر به عشق نباشد درست، پیمانم
غزل شمارهٔ 406 : از وصل هر گل در چمن، چون غنچه دامان چیده‌ام
غزل شمارهٔ 407 : چو باد سوی تو آید، ز غیرت آب شوم
غزل شمارهٔ 408 : کم خمار بگیرد، اگر شراب شوم
غزل شمارهٔ 409 : ..............................
غزل شمارهٔ 410 : حیرانم از افسردگی، در کار و بار خویشتن
غزل شمارهٔ 411 : مباش غره به عهد قدیم و یار کهن
غزل شمارهٔ 412 : شرط بود کفر و دین، هر دو به هم داشتن
غزل شمارهٔ 413 : توان غم تو ز جان خراب دزدیدن
غزل شمارهٔ 414 : بیا ای عشق، ننگ عافیت از سرم وا کن
غزل شمارهٔ 415 : در کوه و دشت، پهن شود تا نشان من
غزل شمارهٔ 416 : سینه پیش غم جانانه چه خواهد بودن
غزل شمارهٔ 417 : تا به کی چون ماه در مشکین نقاب افروختن
غزل شمارهٔ 418 : چرخ چون کشتی رود بر روی آب از چشم من
غزل شمارهٔ 419 : خموش می‌کند دلیر تماشای ماه من
غزل شمارهٔ 420 : من نمی‌گویم به چشمم نه قدم، یا بر زمین

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* که با شکستن پیمان و برگرفتن دل
* هنوز دیده به دیدارت آرزومند است
شعر کامل
سعدی
* گل سوری که عروس چمنش می‌خوانند
* گو بده باده درین حجله که سورست اینجا
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* همدم خود شو که حبیب خودی
* چاره خود کن که طبیب خودی
شعر کامل
رهی معیری