لینک اشتراک گذاری
کپی شد
نزاری قهستانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 331 : شب فراق که را طاقت شکیبایی ست
غزل شمارهٔ 332 : آه و واویلا کم برگ شکیبایی نیست
غزل شمارهٔ 333 : هر کجا بی دلی و برناییست
غزل شمارهٔ 334 : رجب آمد سه ماه باید داشت
غزل شمارهٔ 335 : مرا ز دوست به زنجیر باز نتوان داشت
غزل شمارهٔ 336 : رمضان سلّمه الله به سلامت بگذشت
غزل شمارهٔ 337 : دریغ عمر که بی روی دوستان بگذشت
غزل شمارهٔ 338 : چه فتنه بود که در عید گه جنان بگذشت
غزل شمارهٔ 339 : جانا بیا که مدت هجران ز حد گذشت
غزل شمارهٔ 340 : بر دست چون بود می و صبح و کنار کشت
غزل شمارهٔ 341 : هزار یادِ بر و گردن و بناگوشت
غزل شمارهٔ 342 : دوش با جمعی حواری باده خوردم در بهشت
غزل شمارهٔ 343 : اگر فراق نباشد چه دوزخ و چه بهشت
غزل شمارهٔ 344 : هر که با دوست آشنایی یافت
غزل شمارهٔ 345 : آوخ آوخ که جگرگوشه دگر بار برفت
غزل شمارهٔ 346 : دریغ عمر که بی روی آن نگار برفت
غزل شمارهٔ 347 : چه جای دشمنی است آن که یار کرد و برفت
غزل شمارهٔ 348 : گرمرا در بی هشی با دوست کاری رفت رفت
غزل شمارهٔ 349 : از آن سبب دل من ترک خورد و خواب گرفت
غزل شمارهٔ 350 : دلم از تو دل برنخواهد گرفت
غزل شمارهٔ 351 : بوی عرق چین تو باد صبا برگرفت
غزل شمارهٔ 352 : تا دل مجنون ما راه قلندر گرفت
غزل شمارهٔ 353 : خیال دوست ز من خورد و خواب بازگرفت
غزل شمارهٔ 354 : ما دگر بوی کسی برنتوانیم گرفت
غزل شمارهٔ 355 : به هیچ انجمن داستانی نرفت
غزل شمارهٔ 356 : عقل نه این دید نه آن باز گفت
غزل شمارهٔ 357 : نگارم را ز جان خوشتر توان گفت
غزل شمارهٔ 358 : موذّن فالق الاصباح می گفت
غزل شمارهٔ 359 : به جفتِ چشمِ سیاه و به ابروی طاقت
غزل شمارهٔ 360 : غایب نشد زمانی از خاطرم خیالت

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* سزای خدمت شایسته است لطف چه منت
* ز خدمتم خجل و حقگزار خدمت خویشم
شعر کامل
وحشی بافقی
* گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ
* تو در طریق ادب باش و گو گناه من است
شعر کامل
حافظ
* چو بخشایش پاک یزدان بود
* دم آتش و آب یکسان بود
شعر کامل
فردوسی