لینک اشتراک گذاری
کپی شد
نزاری قهستانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 391 : دوش مرا صبحدم آمد و آواز داد
غزل شمارهٔ 392 : قد قامت الصّلات برآمد ز بامداد
غزل شمارهٔ 393 : مصحف به فال باز گرفتم ز بامداد
غزل شمارهٔ 394 : کجا رفتی بیا ای سرو آزاد
غزل شمارهٔ 395 : خدای با تو کسی را دل آشنا مکناد
غزل شمارهٔ 396 : زمانه گرچه بسی بر سرم نهاد
غزل شمارهٔ 397 : یارم که ز من نمی کند یاد
غزل شمارهٔ 398 : فریاد نمی رسند فریاد
غزل شمارهٔ 399 : ای ترک ما گرفته و از ما نکرده یاد
غزل شمارهٔ 400 : دیر شد تا ز ما نکردی یاد
غزل شمارهٔ 401 : تا نیستی در آمد و هستیِ ما ستد
غزل شمارهٔ 402 : مرا دلی ست که هر لحظه در بلا افتد
غزل شمارهٔ 403 : گر دگر باره مرا با تو ملاقات افتد
غزل شمارهٔ 404 : دلم به دامِ تمنّایِ عشق چند افتد
غزل شمارهٔ 405 : نه آن مرغی ست معشوقم که در هر آشیان گنجد
غزل شمارهٔ 406 : تولّا بی تبّرا در نگنجد
غزل شمارهٔ 407 : درونِ مجمعِ مردان پریشان در نمی گنجد
غزل شمارهٔ 408 : چه چاره سازم اگر آن نگار برگردد
غزل شمارهٔ 409 : چه می کنم ز دلی کو ز یار برگردد
غزل شمارهٔ 410 : اگرم باز ملاقات میسّر گردد
غزل شمارهٔ 411 : دلم ز جورِ تو خون گشت و بر نمی گردد
غزل شمارهٔ 412 : خانۀ تست بخفت ار سرِ خوابت دارد
غزل شمارهٔ 413 : به دست آورده ام یاری که رویی چون قمر دارد
غزل شمارهٔ 414 : هم چو من دل بری که جان دارد
غزل شمارهٔ 415 : فراقِ یارِ سفر کرده رویِ آن دارد
غزل شمارهٔ 416 : فروغِ طلعتِ رویِ تو آفتاب ندارد
غزل شمارهٔ 417 : که دست از هوایِ تو بر سر ندارد
غزل شمارهٔ 418 : چرا افسرده معذورش ندارد
غزل شمارهٔ 419 : نه پسته چون دهنِ تنگِ یارِ من دارد
غزل شمارهٔ 420 : جمادست آن که دل داری ندارد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* انصاف نیست پیش تو گفتن حدیث خویش
* من عهد می‌کنم که نگویم دگر سخن
شعر کامل
سعدی
* پیاز آمد آن بی هنر جمله پوست
* که پنداشت چون پسته مغزی در اوست
شعر کامل
سعدی
* سهی سرو آن زمان شد در چمن سست
* که سیمین نار تو بر نارون رست
شعر کامل
نظامی