لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سعدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 211 : امروز در فراق تو دیگر به شام شد
غزل شمارهٔ 212 : هر که شیرینی فروشد مشتری بر وی بجوشد
غزل شمارهٔ 213 : دوش بی روی تو آتش به سرم بر می‌شد
غزل شمارهٔ 214 : سرمست ز کاشانه به گلزار برآمد
غزل شمارهٔ 215 : ساعتی کز درم آن سرو روان بازآمد
غزل شمارهٔ 216 : روز برآمد بلند ای پسر هوشمند
غزل شمارهٔ 217 : آن را که غمی چون غم من نیست چه داند
غزل شمارهٔ 218 : آن سرو که گویند به بالای تو ماند
غزل شمارهٔ 219 : کسی که روی تو دیدست حال من داند
غزل شمارهٔ 220 : دلم خیال تو را ره نمای می‌داند
غزل شمارهٔ 221 : مجلس ما دگر امروز به بستان ماند
غزل شمارهٔ 222 : حسن تو دایم بدین قرار نماند
غزل شمارهٔ 223 : عیب جویانم حکایت پیش جانان گفته‌اند
غزل شمارهٔ 224 : گلبنان پیرایه بر خود کرده‌اند
غزل شمارهٔ 225 : اینان مگر ز رحمت محض آفریده‌اند
غزل شمارهٔ 226 : درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند
غزل شمارهٔ 227 : آخر ای سنگ دل سیم زنخدان تا چند
غزل شمارهٔ 228 : کاروان می‌رود و بار سفر می‌بندند
غزل شمارهٔ 229 : پیش رویت دگران صورت بر دیوارند
غزل شمارهٔ 230 : شاید این طلعت میمون که به فالش دارند
غزل شمارهٔ 231 : تو آن نه‌ای که دل از صحبت تو برگیرند
غزل شمارهٔ 232 : دو چشم مست تو کز خواب صبح برخیزند
غزل شمارهٔ 233 : روندگان مقیم از بلا نپرهیزند
غزل شمارهٔ 234 : آفتاب از کوه سر بر می‌زند
غزل شمارهٔ 235 : بلبلی بی‌دل نوایی می‌زند
غزل شمارهٔ 236 : توانگران که به جنب سرای درویشند
غزل شمارهٔ 237 : یار باید که هر چه یار کند
غزل شمارهٔ 238 : بخرام بالله تا صبا بیخ صنوبر برکند
غزل شمارهٔ 239 : کسی که روی تو بیند نگه به کس نکند
غزل شمارهٔ 240 : چه کند بنده که بر جور تحمل نکند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* لقای تو چو نباشد بقای عمر چه سود
* پناه تو چو نباشد سپر چه سود کند
شعر کامل
مولوی
* بیا و اشک مرا چاره کن که همچو حباب
* بروی آب بود منزلی که من دارم
شعر کامل
رهی معیری
* شب فراق که داند که تا سحر چند است
* مگر کسی که به زندان عشق دربند است
شعر کامل
سعدی