لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 4141 : جمعی که جان به لب گویا سپرده اند
غزل شمارهٔ 4142 : آنان که دل ز کینه سبکبار کرده اند
غزل شمارهٔ 4143 : گر خلق را به حرف دهن باز کرده اند
غزل شمارهٔ 4144 : خال ترا ز دیده تر سبز کرده اند
غزل شمارهٔ 4145 : این غافلان که جود فراموش کرده اند
غزل شمارهٔ 4146 : جمعی که افسر از خرد خام کرده اند
غزل شمارهٔ 4147 : این آهوان که گردن دعوی کشیده اند
غزل شمارهٔ 4148 : مردم ز فیض عالم بالا چه دیده اند
غزل شمارهٔ 4149 : گوش از برای نغمه تر آفریده اند
غزل شمارهٔ 4150 : گر یار را غنی ز نیاز آفریده اند
غزل شمارهٔ 4151 : مردان اگر نفس به فراغت کشیده اند
غزل شمارهٔ 4152 : عشاق سر به جیب نه آسان کشیده اند
غزل شمارهٔ 4153 : عشاق دل به دیده روشن کشیده اند
غزل شمارهٔ 4154 : از آفتاب چاشنی صبح شد بلند
غزل شمارهٔ 4155 : جمعی که زیر خاک دل پاک می برند
غزل شمارهٔ 4156 : این غافلان که دست به پیمانه می برند
غزل شمارهٔ 4157 : قربانیان شکفته به قصاب برخورند
غزل شمارهٔ 4158 : آزادگان کجا غم دستار می خورند
غزل شمارهٔ 4159 : چون حرف شکوه برق ز تیغ زبان زند
غزل شمارهٔ 4160 : زیر سپهر دست دعا موج می زند
غزل شمارهٔ 4161 : داغ از حرارت جگرم داد می زند
غزل شمارهٔ 4162 : گلزار جوش حسن خداداد می زند
غزل شمارهٔ 4163 : ابر بهار سینه به گلزار می زند
غزل شمارهٔ 4164 : عاشق که حرف عشق به اغیار می زند
غزل شمارهٔ 4165 : فال وصال او دل رنجور می زند
غزل شمارهٔ 4166 : خط تو راه دین ودل وهوش می زند
غزل شمارهٔ 4167 : یاقوت با لب تودم از رنگ می زند
غزل شمارهٔ 4168 : زخم تو تیغ بر جگر ماه می زند
غزل شمارهٔ 4169 : زینسان که شیشه خنده مستانه می زند
غزل شمارهٔ 4170 : تا سالکان به آبله پایی نمی رسند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* تا چند در میان فکنی باد و شانه را؟
* دل را نمی دهیم به زلف تو، زور نیست!
شعر کامل
صائب تبریزی
* ما را سریست با تو که گر خلق روزگار
* دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم
شعر کامل
سعدی
* تو بشکن جوز این تن را بکوب این مغز را درهم
* چرا اندر چراغ عشق چون روغن نمی‌آیی
شعر کامل
مولوی