لینک اشتراک گذاری
کپی شد
شاه نعمت‌الله ولی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 421 : جان به خلوت سرای جانان رفت
غزل شمارهٔ 422 : یار ما رفت گوییا جان رفت
غزل شمارهٔ 423 : عاشقی جان را به جانان داد و رفت
غزل شمارهٔ 424 : رند سرمستی ز پا افتاد و رفت
غزل شمارهٔ 425 : نعمت الله جان به جانان داد و رفت
غزل شمارهٔ 426 : نعمت الله جان به جانان داد و رفت
غزل شمارهٔ 427 : عاشقی جان را به جانان داد و رفت
غزل شمارهٔ 428 : گرد و خاک ما روان بر باد رفت
غزل شمارهٔ 429 : یار ما زاری ما نشنید و رفت
غزل شمارهٔ 430 : در ره عشق چو ما بی سر و پا باید رفت
غزل شمارهٔ 431 : فارغ از نام و نشان خواهیم رفت
غزل شمارهٔ 432 : به خرابات مغان بی سر و پا خواهم رفت
غزل شمارهٔ 433 : عقل مشوش دماغ از سر ما رفت رفت
غزل شمارهٔ 434 : تا که سودای خیالش در سُویدا جا گرفت
غزل شمارهٔ 435 : تا که سودای خیالش در سویدا جا گرفت
غزل شمارهٔ 436 : نور چشم عالمی بر دیدهٔ ما جا گرفت
غزل شمارهٔ 437 : عشق دلبر در دل ما جا گرفت
غزل شمارهٔ 438 : آتش عشقش خوشی در ما گرفت
غزل شمارهٔ 439 : چشم مستش گوشه ای از ما گرفت
غزل شمارهٔ 440 : گر وصال یار خواهی ترک جان باید گرفت
غزل شمارهٔ 441 : سید ما بر درش مأوا گرفت
غزل شمارهٔ 442 : سلطان عشق ملک جهان را روان گرفت
غزل شمارهٔ 443 : آفتاب رخش جهان بگرفت
غزل شمارهٔ 444 : شهرت ذوق ما جهان بگرفت
غزل شمارهٔ 445 : عشق سلطان ما جهان بگرفت
غزل شمارهٔ 446 : معنی او نمود در صورت
غزل شمارهٔ 447 : چشمم به نور و معنی دیده جمال صورت
غزل شمارهٔ 448 : دُرد دردش نوش کن گر صاف درمان بایدت
غزل شمارهٔ 449 : هر که بد بازی کند بد باز گردد عاقبت
غزل شمارهٔ 450 : چون من ز ولای تو رسیدم به ولایت

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* آنچه دیدی بر قرار خود نماند
* وینچه بینی هم نماند بر قرار
شعر کامل
سعدی
* همین نصیحت من پیش گیر و نیکی کن
* که دانم از پس مرگم کنی به نیکی یاد
شعر کامل
سعدی
* گل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت
* که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد
شعر کامل
حافظ