لینک اشتراک گذاری
کپی شد
شاه نعمت‌الله ولی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 481 : هر که چون ما غرقهٔ دریا بود
غزل شمارهٔ 482 : هرکه را ذوقش به سوی ما بود
غزل شمارهٔ 483 : روح اعظم ذرهٔ بیضا بود
غزل شمارهٔ 484 : بحر ما دریای بی پایان بود
غزل شمارهٔ 485 : بحر ما دریای بی پایان بود
غزل شمارهٔ 486 : جان بی جانان تن بی جان بود
غزل شمارهٔ 487 : عقل کل در عشق سرگردان بود
غزل شمارهٔ 488 : نقل ما چون نقد سرمستان بود
غزل شمارهٔ 489 : جان بی جانان تن بی جان بود
غزل شمارهٔ 490 : دل که بی دلبر بود بی جان بود
غزل شمارهٔ 491 : خوش بود دردی که درمان او بود
غزل شمارهٔ 492 : حاصلم از دین و دنیا او بود
غزل شمارهٔ 493 : هرچه آید در نظر چون او بود
غزل شمارهٔ 494 : چشم ما روشن به نور او بود
غزل شمارهٔ 495 : چشم ما روشن به نور او بود
غزل شمارهٔ 496 : نقطه در دایره نمود و نبود
غزل شمارهٔ 497 : هرچه ما را می رسد از او بود
غزل شمارهٔ 498 : در نظر گر نور روی او بود
غزل شمارهٔ 499 : آینه چندان که روشن تر بود
غزل شمارهٔ 500 : عاشقی از عاقلی خوشتر بود
غزل شمارهٔ 501 : نسبت خرقه ام از پیر خرابات بود
غزل شمارهٔ 502 : مشرب توحید یاران خوش بود
غزل شمارهٔ 503 : حق است دین سید و دین من این بود
غزل شمارهٔ 504 : فعل عالم ظل فعل الله بود
غزل شمارهٔ 505 : هرکه از عشق در طرب نبود
غزل شمارهٔ 506 : چشم بینائی که بر او اوفتد
غزل شمارهٔ 507 : گر آتش آه ما درافتد
غزل شمارهٔ 508 : چشم ما آبش به هر سو می رود
غزل شمارهٔ 509 : خون دل از دیده بر رو می رود
غزل شمارهٔ 510 : آب چشم ما به هر سو می رود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ازان حسن تمام اجزا کسی چون چشم بردارد؟
* که دریک کاسه دارد نقل و می چشم چو بادامش
شعر کامل
صائب تبریزی
* دل تو چون گل رعنا دو رنگ افتاده است
* وگرنه حسن خزان و بهار یکدست است
شعر کامل
صائب تبریزی
* دوش به خواب دیده‌ام روی ندیدهٔ تو را
* وز مژه آب داده‌ام باغ نچیدهٔ تو را
شعر کامل
فروغی بسطامی