لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 331 : مرا به عشق دل خویش نیز محرم نیست
غزل شمارهٔ 332 : بیا بیا که مرا طاقت جدایی نیست
غزل شمارهٔ 333 : کدام سنگدلت شیوه جفا آموخت
غزل شمارهٔ 334 : سپیده دم که زمانه ز رخ نقاب انداخت
غزل شمارهٔ 335 : چه تیر بود که چشم تو ناگهان انداخت؟
غزل شمارهٔ 336 : رخ تو رشته زلف از برای آن آویخت
غزل شمارهٔ 337 : کجاست دل که غمت را نهان تواند داشت
غزل شمارهٔ 338 : نگار من که ز جنبیدن صبا خفته ست
غزل شمارهٔ 339 : ترا به دین و دیانت درون بپاید راست
غزل شمارهٔ 340 : هلال عید جهان را به نور خویش آراست
غزل شمارهٔ 341 : بیا که بی تو دل خسته غرق خوناب ست
غزل شمارهٔ 342 : بهار غالیه در دامن صبا سوده ست
غزل شمارهٔ 343 : بر آن لبی که شکر با حلاوتش شوراست
غزل شمارهٔ 344 : مرا به سوی تو پیوند دوستی خام است
غزل شمارهٔ 345 : رسید فصل گل و باد عنبر افشان است
غزل شمارهٔ 346 : هنوز آن که نشینیم با تو در سینه ست
غزل شمارهٔ 347 : شوق توام باز گریبان گرفت
غزل شمارهٔ 348 : جان که چنین تب کش سودای تست
غزل شمارهٔ 349 : آنکه دلم شیفته روی اوست
غزل شمارهٔ 350 : حسن تو کاندیشه به کارش گم است
غزل شمارهٔ 351 : شاخ گل از نسیم جلوه گر است
غزل شمارهٔ 352 : دامن گل ز ابر پر گهر است
غزل شمارهٔ 353 : شب گذشته ست و اول سحر است
غزل شمارهٔ 354 : موی را نیست این میان که تراست
غزل شمارهٔ 355 : هر که در پیش چشم روشن ماست
غزل شمارهٔ 356 : عشق اگر چه نشان بخت بد است
غزل شمارهٔ 357 : با غمت شادی جهان هوس است
غزل شمارهٔ 358 : این جفا کارییت که نو به نو است
غزل شمارهٔ 359 : رخ تو نور دیده قمر است
غزل شمارهٔ 360 : تن پاکت که زیر پیرهن است

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست
* بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم
شعر کامل
حافظ
* چو بستی کمر بر در راه آز
* شود کار گیتیت یکسر دراز
شعر کامل
فردوسی
* ز خانقاه به میخانه می‌رود حافظ
* مگر ز مستی زهد ریا به هوش آمد
شعر کامل
حافظ