لینک اشتراک گذاری
کپی شد
فروغی بسطامی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 391 : از بس عرق شمر نشسته‌ست به رویم
غزل شمارهٔ 392 : مهر از تو ندیدم و وفا هم
غزل شمارهٔ 393 : ما ز چشم تو مست یک نگهیم
غزل شمارهٔ 394 : محبان را نصیب است از حبیبان
غزل شمارهٔ 395 : ای که ز آب زندگی لعل تو می‌دهد نشان
غزل شمارهٔ 396 : گشت فراق و وصل تو مرگ و بقای عاشقان
غزل شمارهٔ 397 : به که باشم بی قرار از زلف یار خویشتن
غزل شمارهٔ 398 : عرضه دادم در بر جانان وفای خویشتن
غزل شمارهٔ 399 : شعار عشق بازان چیست، خوبان را دعا کردن
غزل شمارهٔ 400 : گدایی از در می‌خانه باید دم به دم کردن
غزل شمارهٔ 401 : نه از جمال تو قطع نظر توان کردن
غزل شمارهٔ 402 : با آن غزال وحشی گر خواهی آرمیدن
غزل شمارهٔ 403 : گر عارف حق بینی چشم از همه بر هم زن
غزل شمارهٔ 404 : بر صفحهٔ رخ از خط مشکین رقم مزن
غزل شمارهٔ 405 : ز صحن این چمن آن سرو قامت را تمنا کن
غزل شمارهٔ 406 : یا که دندان طمع را از لب جانان بکن
غزل شمارهٔ 407 : ای پیک سحرگاهی پیغامی از و سرکن
غزل شمارهٔ 408 : شبها به بزم مدعی ای بی مروت جا مکن
غزل شمارهٔ 409 : گاهی به نوشخند لبت را اشاره کن
غزل شمارهٔ 410 : غافل گذشتی از دل امیدوار من
غزل شمارهٔ 411 : نرگس بیمار تو گشته پرستار من
غزل شمارهٔ 412 : دانی که چیست رشتهٔ عمر دراز من
غزل شمارهٔ 413 : با رقیب آمدی به محفل من
غزل شمارهٔ 414 : به خون تپیده ز بازوی قاتلی تن من
غزل شمارهٔ 415 : گفتم که چیست راهزن عقل و دین من
غزل شمارهٔ 416 : وقت مرگ آمد ز رحمت بر سر بالین من
غزل شمارهٔ 417 : تنگ شد از غم دل جای به من
غزل شمارهٔ 418 : لبش را هر چه بوسیدم، فزون‌تر شد هوای من
غزل شمارهٔ 419 : ثواب من همه شد عین رو سیاهی من
غزل شمارهٔ 420 : خونم بتی ریخت کش داده بی چون

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* سپید و سیاهست هر دو زمان
* پس یکدگر تیز هر دو دوان
شعر کامل
فردوسی
* صد هزاران حیف از آن سرو سهی قامت که بود
* قامتش سرو سهی بالای بستان جهان
شعر کامل
هاتف اصفهانی
* سزای خدمت شایسته است لطف چه منت
* ز خدمتم خجل و حقگزار خدمت خویشم
شعر کامل
وحشی بافقی