لینک اشتراک گذاری
کپی شد
هلالی جغتایی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : تا سلسلهٔ زلف تو زنجیر جنون شد
غزل شمارهٔ 122 : گل شکفت و شوق آن گل‌چهره از سر تازه شد
غزل شمارهٔ 123 : غم بتان مخور ای دل که زار خواهی شد
غزل شمارهٔ 124 : نیست عرق، که در رهت از حرکات می‌چکد
غزل شمارهٔ 125 : آه و صد آه! که آن مه ز سفر دیر آمد
غزل شمارهٔ 126 : روز هجران تو، یا رب، از کجا پیش آمد؟
غزل شمارهٔ 127 : دلم پیش لبت با جان شیرین در فغان آمد
غزل شمارهٔ 128 : نگسلد رشتهٔ جان من از آن سرو بلند
غزل شمارهٔ 129 : یارب! غم ما را که به عرض تو رساند؟
غزل شمارهٔ 130 : عارضت هست بهشتی، که عیان ساخته‌اند
غزل شمارهٔ 131 : جان من، بهر تو از جان بدنی ساخته‌اند
غزل شمارهٔ 132 : عجب!که رسم وفا هرگز آن پری داند
غزل شمارهٔ 133 : جهان و هر چه درو هست پایدار نماند
غزل شمارهٔ 134 : دلم رفت و جان و حزین هم نماند
غزل شمارهٔ 135 : پیش از روزی، که خاک قالبم گل ساختند
غزل شمارهٔ 136 : بس که خلقی سخن عاشقی من کردند
غزل شمارهٔ 137 : عاشقان هرچند مشتاق جمال دلبرند
غزل شمارهٔ 138 : رند لب‌تشنه چرا جام شرابی نزند؟
غزل شمارهٔ 139 : چو ترک من هوس مجلس شراب کند
غزل شمارهٔ 140 : هرگز آن شوخ به ما غیر نگاهی نکند
غزل شمارهٔ 141 : گر کسی عاشق رخسار تو باشد چه کند؟
غزل شمارهٔ 142 : خوبرویان چون به شوخی قصد مرغ دل کنند
غزل شمارهٔ 143 : چو لاله سینهٔ من کاش پاره پاره کنند!
غزل شمارهٔ 144 : جای آن‌ست که شاهان ز تو شرمنده شوند
غزل شمارهٔ 145 : دودی، که دوش بر سر کویت بلند بود
غزل شمارهٔ 146 : شیرین دهنا! این همه شیرین نتوان بود
غزل شمارهٔ 147 : دی به راهم دیدن و آن‌گاه نادیدن چه بود؟
غزل شمارهٔ 148 : با من اول آن همه رسم وفاداری چه بود؟
غزل شمارهٔ 149 : کاکل ز چه بگذاشته‌ای تا کمر خود؟
غزل شمارهٔ 150 : یار اگر مرحم داغ دل محزون نشود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* نقش پای رفتگان هموار سازد راه را
* مرگ را داغ عزیزان بر من آسان کرده است
شعر کامل
صائب تبریزی
* پارسایی و سلامت هوسم بود ولی
* شیوه‌ای می‌کند آن نرگس فتان که مپرس
شعر کامل
حافظ
* دور است سر آب از این بادیه هش دار
* تا غول بیابان نفریبد به سرابت
شعر کامل
حافظ