لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سلمان ساوجی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 181 : تو را آنی است در خوبی که هرکس آن نمی‌داند
غزل شمارهٔ 182 : جان ما را دل بماند از ما و ما را دل نماند
غزل شمارهٔ 183 : زلف و رخسار تو را شام و سحر چون خواند؟
غزل شمارهٔ 184 : لاابالی وار، دستی بر جهان خواهم فشاند
غزل شمارهٔ 185 : در خرابات مرا دوش به دوش آوردند
غزل شمارهٔ 186 : چشم مخمور تو مستان را به هم بر می‌زند
غزل شمارهٔ 187 : هر شب از کویت مرا سر مست و شیدا می‌کشند
غزل شمارهٔ 188 : هر شبی سودای چشمش بر سرم غوغا کند
غزل شمارهٔ 189 : حاشا که تا سلمان بود، ترک می و ساغر کند
غزل شمارهٔ 190 : هر شب این اندیشه در بر غنچه را دل خون کند
غزل شمارهٔ 191 : هر زمان عشقش سر از جایی دگر بر می‌کند
غزل شمارهٔ 192 : بوی زلف او دماغ جان معطر می‌کند
غزل شمارهٔ 193 : سنبلت را صبا بر گل مشوش می‌کند
غزل شمارهٔ 194 : چشم مستت گرچه با ما ترک تازی می‌کند
غزل شمارهٔ 195 : با سر زلفش دلم، پیوند جانی می‌کند
غزل شمارهٔ 196 : آنها که مقیمان خرابات مغانند
غزل شمارهٔ 197 : گاه در مصطبه دردی کش رندم خوانند
غزل شمارهٔ 198 : خام خم را ز لبت، رنگ اگر وام کنند
غزل شمارهٔ 199 : اهل دل را به خرابات مغان ره ندهند
غزل شمارهٔ 200 : خیال زلف تو چشمم به خواب می‌بیند
غزل شمارهٔ 201 : اگرم بر سر آتش بنشانی چون عود
غزل شمارهٔ 202 : آن پری کیست که از عالم جان روی نمود؟
غزل شمارهٔ 203 : آنجا که عشق آمد کجا پند و خرد را جا بود؟
غزل شمارهٔ 204 : دوشم آن گلچهره در آغوش بود
غزل شمارهٔ 205 : گفتم که خطا کردی و تدبیر نه این بود
غزل شمارهٔ 206 : ماهی ار ماه فلک را از کمان ابرو بود
غزل شمارهٔ 207 : دی دیده از خیال رخش بازمانده بود
غزل شمارهٔ 208 : همچنان مهر توام مونس جان است که بود
غزل شمارهٔ 209 : جان شیرین گر قبول چون تو جانانی بود
غزل شمارهٔ 210 : سر سودای تو هرگز ز سر ما نرود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* پیر کنعان با که گیرد اُنس در بیت الحزن
* بوی یوسف را نمی یابد ز فرزندی دگر
شعر کامل
نظیری نیشابوری
* به آب چشم بگویش که از زمان فراق
* شدست روز سیاه و شدست مو کافور
شعر کامل
مولوی
* به رنگ و بوی جهان دل منه که وقت رحیل
* خزان نگار به دست چنار می بندد
شعر کامل
صائب تبریزی