لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سلمان ساوجی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 151 : بر منت ناز و ستم، گرچه به غایت باشد
غزل شمارهٔ 152 : ما را که شور لعلش، در سر مدام باشد
غزل شمارهٔ 153 : اسیر بند گیسویت، کجا در بند جان باشد
غزل شمارهٔ 154 : صنمی اگر جفایی کند آن جفا نباشد
غزل شمارهٔ 155 : ما را بجز خیالت، فکری دگر نباشد
غزل شمارهٔ 156 : مستور در ایام تو معذور نباشد
غزل شمارهٔ 157 : دل شکسته من تا به کی حزین باشد؟
غزل شمارهٔ 158 : هر سینه کجا محرم اسرار تو باشد؟
غزل شمارهٔ 159 : مجموع درونی که پریشان تو باشد
غزل شمارهٔ 160 : چو زلف آن را که سودای تو باشد
غزل شمارهٔ 161 : خوش دولتی است عشقت تا در سر که باشد
غزل شمارهٔ 162 : مرا که چون تو پری چهره دلبری باشد
غزل شمارهٔ 163 : شبهای فراقت را، آخر سحری باشد
غزل شمارهٔ 164 : دلم را جز سر زلفت، دگر جایی نمی‌باشد
غزل شمارهٔ 165 : مرا هوای تو از سر بدر نخواهد شد
غزل شمارهٔ 166 : من چه دانستم که هجر یار چندین در کشد؟
غزل شمارهٔ 167 : یار به زنجیر زلف، باز مرا می‌کشد
غزل شمارهٔ 168 : می‌کشم خود را و بازم دل بسویش می‌کشد
غزل شمارهٔ 169 : باد سحر از بوی تو دم زد، همه جان شد
غزل شمارهٔ 170 : آن جان عزیز نیست که در کار ما نشد
غزل شمارهٔ 171 : نظری کن که دل از جور فراقت خون شد
غزل شمارهٔ 172 : نگارینا به صحرا رو، که بستان حله می‌پوشد
غزل شمارهٔ 173 : ز صبا سنبل او دوش به هم بر می‌شد
غزل شمارهٔ 174 : نمی‌دانم که نی چون من چرا بسیار می‌نالد؟
غزل شمارهٔ 175 : غوغای عشق دوشم، ناگاه بر سر آمد
غزل شمارهٔ 176 : جان چو بشنید که آن جان جهان باز آمد
غزل شمارهٔ 177 : خوش آمد باد نوروزی، خوش آمد
غزل شمارهٔ 178 : گل که خوش طلعت و خوشبو آمد
غزل شمارهٔ 179 : سلام حال بیماران رسانیدن صبا داند
غزل شمارهٔ 180 : کسی که قصه درد مرا نمی‌داند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان
* نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست
شعر کامل
حافظ
* از صحبت مردم دل ناشاد گریزد
* چون آهوی وحشی که ز صیاد گریزد
شعر کامل
رهی معیری
* از سر مستی دگر با شاهد عهد شباب
* رجعتی می‌خواستم لیکن طلاق افتاده بود
شعر کامل
حافظ