لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سلمان ساوجی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : روی تو آب چشمه خورشید می‌برد
غزل شمارهٔ 122 : به حضرت تو، که یارد، که قصه‌ای ز من آرد؟
غزل شمارهٔ 123 : مسپار دل، به هر کس، که رخ چو ماه دارد
غزل شمارهٔ 124 : گراز تن جان شود معزول، عشقت جای آن دارد
غزل شمارهٔ 125 : هر ذره که عکسی، ز رخ یار، ندارد
غزل شمارهٔ 126 : جان زندگی از چشمه پرنوش تو دارد
غزل شمارهٔ 127 : این یار که من دارم، ازین یار که دارد؟
غزل شمارهٔ 128 : دام زلف تو به هر حلقه، طنابی دارد
غزل شمارهٔ 129 : دل نصیب از گل رخسار تو، خاری دارد
غزل شمارهٔ 130 : باد هوای کویت، گرد از جهان برآرد
غزل شمارهٔ 131 : نه قاصدی که پیامی، به نزد یار برد
غزل شمارهٔ 132 : کیست که قصهٔ مرا پیش نگار من برد؟
غزل شمارهٔ 133 : چشمت به خواب چشم مرا خواب می‌برد
غزل شمارهٔ 134 : ز کویش نسیم صبا بوی برد
غزل شمارهٔ 135 : خاک آن بادم که از خاک درت بویی برد
غزل شمارهٔ 136 : یارم به وفا وعده بسی داد و جفا کرد
غزل شمارهٔ 137 : آخرت روزی ز سلمان یاد می‌بایست کرد
غزل شمارهٔ 138 : سحرگه بلبلی آواز می‌کرد
غزل شمارهٔ 139 : عذارت خط به بخت ما درآورد
غزل شمارهٔ 140 : ناتوان چشم توام گرچه به زنهار آورد
غزل شمارهٔ 141 : لطف جانبخش تو جانم ز عدم باز آورد
غزل شمارهٔ 142 : باد سحر از کوی تو بویی به من آورد
غزل شمارهٔ 143 : جز نقش صورتت دل، نقشی نمی‌پذیرد
غزل شمارهٔ 144 : گرچه در عهد تو عاشق به جفا می‌میرد
غزل شمارهٔ 145 : دل برد دلبر و در دام بلاش اندازد
غزل شمارهٔ 146 : گر وقت سحر، بادی از کوی تو برخیزد
غزل شمارهٔ 147 : آخر این درد دل من به دوایی برسد
غزل شمارهٔ 148 : گل فردوس چه باشد که به روی تو رسد
غزل شمارهٔ 149 : جانم رسید از غم به جان، گویی به جانان کی رسد؟
غزل شمارهٔ 150 : دلی که شیفته یار دلربا باشد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* نگفتمت به خرابات طرفه مستانند
* که عقل را هدف تیر ترهات کنند
شعر کامل
مولوی
* هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی
* پیداست نگارا که بلند است جنابت
شعر کامل
حافظ
* طاعت آن نیست که بر خاک نهی پیشانی
* صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست
شعر کامل
سعدی