لینک اشتراک گذاری
کپی شد
وحشی بافقی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : چشم او قصد عقل و دین دارد
غزل شمارهٔ 122 : جانان نظری کو ز وفا داشت ندارد
غزل شمارهٔ 123 : کار خوبی نه بگفت دگران باید کرد
غزل شمارهٔ 124 : خوش آن نیاز که رفع حیا تواند کرد
غزل شمارهٔ 125 : کی دیدمش که قصد دل زار من نکرد
غزل شمارهٔ 126 : چه گویمت که چه با جانم اشتیاق نکرد
غزل شمارهٔ 127 : دگر آن شبست امشب که ز پی سحر ندارد
غزل شمارهٔ 128 : تاب رخ او مهر جهانتاب ندارد
غزل شمارهٔ 129 : هر چند ناز کردی ، نیازم زیاده شد
غزل شمارهٔ 130 : هلاکم ساز گر بر خاطرت باری ز من باشد
غزل شمارهٔ 131 : مهرم ز حرمان شد فزون شوقی ز حسرت کم نشد
غزل شمارهٔ 132 : ملول از زهد خویشم ساکن میخانه خواهم شد
غزل شمارهٔ 133 : اینست کزو رخنه به کاشانهٔ من شد
غزل شمارهٔ 134 : خوش آن کو غنچه سان با گلعذاری همنشین باشد
غزل شمارهٔ 135 : گل چیست اگر دل ز غم آزاد نباشد
غزل شمارهٔ 136 : به راز عشق زبان در میان نمی‌باشد
غزل شمارهٔ 137 : دوشم از آغاز شب جا ، بر در جانانه بود
غزل شمارهٔ 138 : امروز ناز را به نیازم نظر نبود
غزل شمارهٔ 139 : چو شمع شب همه شب سوز و گریه زانم بود
غزل شمارهٔ 140 : ماه من گفتم که با من مهربان باشد ، نبود
غزل شمارهٔ 141 : مرغ ما دوش سرایندهٔ بستانی بود
غزل شمارهٔ 142 : آنچه کردی ، آنچه گفتی غایت مطلوب بود
غزل شمارهٔ 143 : بود آن وقتی که دشنام تو خاطر خواه بود
غزل شمارهٔ 144 : آن مستی تو دوش ز پیمانهٔ که بود
غزل شمارهٔ 145 : دوش در کویی عجب بی لطفیی در کار بود
غزل شمارهٔ 146 : با غیر دوش اینهمه گردیدنش چه بود
غزل شمارهٔ 147 : چون تو مستغنی ز دل بودی دل آرایی چه بود
غزل شمارهٔ 148 : چندین عنایت از پی چندین جفا چه بود
غزل شمارهٔ 149 : دوش از عربده یک مرتبه باز آمده بود
غزل شمارهٔ 150 : زان عهد یاد باد که از ما به کین نبود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* عمر بگذشت و شب تاریک هجر آخر نشد
* یا شبم کوتاه می‌بایست، یا عمرم دراز
شعر کامل
هلالی جغتایی
* سهی سرو آن زمان شد در چمن سست
* که سیمین نار تو بر نارون رست
شعر کامل
نظامی
* چو خورشید زان چادر قیرگون
* غمی شد بدرید و آمد برون
شعر کامل
فردوسی