لینک اشتراک گذاری
کپی شد
اوحدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 211 : چون گره بر سر آن زلف دو تاه اندازد
غزل شمارهٔ 212 : دیگر مرا به ضربت شمشیر غم بزد
غزل شمارهٔ 213 : زلف را تاب دام و خم برزد
غزل شمارهٔ 214 : چو میل او کنم، از من به عشوه بگریزد
غزل شمارهٔ 215 : مرد این ره آن باشد کو به فرق سر خیزد
غزل شمارهٔ 216 : اگر جان را حجاب تن ز پیش کار برخیزد
غزل شمارهٔ 217 : فتنه از چرخ و قیامت ز زمین برخیزد
غزل شمارهٔ 218 : تویی که از لب لعلت گلاب می‌ریزد
غزل شمارهٔ 219 : هر سحرم ز هجر تو ناله بر آسمان رسد
غزل شمارهٔ 220 : جان و دل را بوی وصل آن دل و جان کی رسد؟
غزل شمارهٔ 221 : با زلف او مردانگی باد صبا را می‌رسد
غزل شمارهٔ 222 : حدیث آرزومندی قلم دشوار بنویسد
غزل شمارهٔ 223 : آنکه دلم برد و جور کرد و جدا شد
غزل شمارهٔ 224 : تا رسم جگرخواری پیش تو روا باشد
غزل شمارهٔ 225 : پرسش خسته‌ای روا باشد
غزل شمارهٔ 226 : دلی که با سر زلف تو آشنا باشد
غزل شمارهٔ 227 : نمی‌بینم بت خود را، نمی‌دانم کجا باشد؟
غزل شمارهٔ 228 : تا دلم بر رخ چون ماه تمامت باشد
غزل شمارهٔ 229 : بهار و بوستان ما سر کوی تو بس باشد
غزل شمارهٔ 230 : هر که آن قامت و بالای بلندش باشد
غزل شمارهٔ 231 : بهار و باغ با ترکان گل رخسار خوش باشد
غزل شمارهٔ 232 : مستیم و مستی ما از جام عشق باشد
غزل شمارهٔ 233 : گدایی را که دل در بند یار محتشم باشد
غزل شمارهٔ 234 : روزی که از لب تو بر ما سلام باشد
غزل شمارهٔ 235 : معشوقه پی وفا نباشد
غزل شمارهٔ 236 : اگر گوش بر دشمنانت نباشد
غزل شمارهٔ 237 : هر که صید او شود با دیگری کارش نباشد
غزل شمارهٔ 238 : باید که مال دنیا مسمار دل نباشد
غزل شمارهٔ 239 : چون قد تو در چمن نباشد
غزل شمارهٔ 240 : رنگین‌تر از رخ تو گل در چمن نباشد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد
* مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد
شعر کامل
مولوی
* اشکی که ترا بر گل رخسار دویده
* باران بهار است که بر لاله چکیده
شعر کامل
جامی
* برگ نسرین ترا بی خار می‌یابم هنوز
* باغ رخسارت پر از گلنار می‌یابم هنوز
شعر کامل
خواجوی کرمانی