لینک اشتراک گذاری
کپی شد
کمال خجندی_دیوانغزل ها
غزل شمارۀ 991 : بر من بیدل اگر جور و ستم فرمودی
غزل شمارۀ 992 : برویت بنگرم ناگه نرنجی
غزل شمارۀ 993 : بکوی عشق باشی شیر مردی
غزل شمارۀ 994 : به مجلسی که بمستان ز لب شراب دهی
غزل شمارۀ 995 : به باران کهن یاری نکردی
غزل شمارۀ 996 : تا خلوت دل خالی از اغیار نیابی
غزل شمارۀ 997 : تا کی ای مونس دلم بیموجی غمگین کنی
غزل شمارۀ 998 : تب چرا درد سر آورد بنازک بدمی
غزل شمارۀ 999 : ترا چگونه توان گفت یوسف ثانی
غزل شمارۀ 1000 : ترا دیده هر بار دیدی چه بودی
غزل شمارۀ 1001 : ترکمن مه بود بترکی آی
غزل شمارۀ 1002 : تن در پی جان می رود ای بخت کجانی
غزل شمارۀ 1003 : تو چشم آنکه حق بینی نداری
غزل شمارۀ 1004 : نو درد نداری و رخ زرد نداری
غزل شمارۀ 1005 : تو سروی و گل خندان همانکه میدانی
غزل شمارۀ 1006 : چرا به تحفه دردم همیشه ننوازی
غزل شمارۀ 1007 : چرا هر دم از پیش ما میگریزی
غزل شمارۀ 1008 : چشم شوخ و دل سنگین بر سیمین داری
غزل شمارۀ 1009 : چو تو دشمن از دوست نشناختی
غزل شمارۀ 1010 : چو گل به لطف نو زد ان نازک اندامی
غزل شمارۀ 1011 : چه لطف است این که با من مینمائی
غزل شمارۀ 1012 : چه موجب است که هیچ التفات ما نکنی
غزل شمارۀ 1013 : حدیث خوشی هیچ با ما نگوئی
غزل شمارۀ 1014 : خرم آن دم که توأم مونس و همدم باشی
غزل شمارۀ 1015 : خواهم بر تو بردن تن را که شد خیالی
غزل شمارۀ 1016 : خواهی که به هیچ غم نمیری
غزل شمارۀ 1017 : دارم ز ابروان تو چشم عنایتی
غزل شمارۀ 1018 : درین پستی گر آن مه را نیابی
غزل شمارۀ 1019 : درین ره هرچه جونی آن بیابی
غزل شمارۀ 1020 : دست ندارم از تو من گرچه زېایم افکنی

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چه بندی دل اندر سرای سپنج
* چه یازی به رنج و چه نازی به گنج
شعر کامل
فردوسی
* بنام خداوند خورشید و ماه
* که دل را بنامش خرد داد راه
شعر کامل
فردوسی
* حدیث درست آخر از مصطفاست
* که بخشایش و خیر دفع بلاست
شعر کامل
سعدی