لینک اشتراک گذاری
کپی شد
خواجوی کرمانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 151 : ابروی تو طاقست که پیوسته هلالست
غزل شمارهٔ 152 : رخت خورشید را یات جمالست
غزل شمارهٔ 153 : حسن تو نهایت جمالست
غزل شمارهٔ 154 : خطت که کتابهٔ جمالست
غزل شمارهٔ 155 : هرکه مجنون نیست از احوال لیلی غافلست
غزل شمارهٔ 156 : این چنین صورت گر از آب و گلست
غزل شمارهٔ 157 : ای من ز دو چشم نیم مستت مست
غزل شمارهٔ 158 : ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست
غزل شمارهٔ 159 : دوش پیری ز خرابات برون آمد مست
غزل شمارهٔ 160 : سحرگه ماه عقرب زلف من مست
غزل شمارهٔ 161 : دیشب درآمد از درم آنماه چهره مست
غزل شمارهٔ 162 : اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست
غزل شمارهٔ 163 : نظری کن اگرت خاطر درویشانست
غزل شمارهٔ 164 : آن جوهر جانست که در گوهر کانست
غزل شمارهٔ 165 : دلم با مردم چشمت چنانست
غزل شمارهٔ 166 : مرا یاقوت او قوت روانست
غزل شمارهٔ 167 : یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست
غزل شمارهٔ 168 : گفتم که چرا صورتت از دیده نهانست
غزل شمارهٔ 169 : روز رخسار تو ماهی روشنست
غزل شمارهٔ 170 : بوقت صبح می روشن آفتاب منست
غزل شمارهٔ 171 : سحاب سیل فشان چشم رودبار منست
غزل شمارهٔ 172 : گل بستان خرد لفظ دلارای منست
غزل شمارهٔ 173 : زلف لیلی صفتت دام دل مجنونست
غزل شمارهٔ 174 : آن ترک پریچهره مگر لعبت چینست
غزل شمارهٔ 175 : آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست
غزل شمارهٔ 176 : گر سردر آورد سرم آنجا که پای اوست
غزل شمارهٔ 177 : من بقول دشمنان هرگز نگیرم ترک دوست
غزل شمارهٔ 178 : عنبرست آن دام دل یا زلف عنبرسای دوست
غزل شمارهٔ 179 : ای فدای قامتت هر سرو بستانی که هست
غزل شمارهٔ 180 : ایکه از دفتر حسنت مه تابان بابیست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* به هر جنسی که می گیرند اخلاص و وفا خوب است
* پس از عمری گذر افتاده بر ما کاروانی را
شعر کامل
نظیری نیشابوری
* صورت یوسف نادیده صفت می‌کردیم
* چون بدیدیم زبان سخن از کار برفت
شعر کامل
سعدی
* به رنگ و بوی جهان دل منه که وقت رحیل
* خزان نگار به دست چنار می بندد
شعر کامل
صائب تبریزی