لینک اشتراک گذاری
کپی شد
اوحدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : دلبرا چندین عتاب و جنگ و خشم و ناز چیست؟
غزل شمارهٔ 122 : ای دل، از هجران او زارم همی باید گریست
غزل شمارهٔ 123 : آنکه دل من ببرد، از همه خوبان، یکیست
غزل شمارهٔ 124 : ز ما بودی، جدا بودن روا نیست
غزل شمارهٔ 125 : جز نقش تو در خیال ما نیست
غزل شمارهٔ 126 : ای مدعی، دلت گر ازین باده مست نیست
غزل شمارهٔ 127 : چه دستها، که ز دست غم تو بر سر نیست؟
غزل شمارهٔ 128 : ای آنکه پیشهٔ تو بجز کبر و ناز نیست
غزل شمارهٔ 129 : هم خانه‌ایم، روی گرفتن حلال نیست
غزل شمارهٔ 130 : گر سری در سر کار تو شود چندان نیست
غزل شمارهٔ 131 : عاشقان صورت او را ز جان اندیشه نیست
غزل شمارهٔ 132 : با من از شادی وصل تو اثر چیزی نیست
غزل شمارهٔ 133 : جنبیدن این پرده دل افروز گواهیست
غزل شمارهٔ 134 : عشرت خلوت و دیدار عزیزان شاهیست
غزل شمارهٔ 135 : در خرابات عاشقان کوییست
غزل شمارهٔ 136 : گو: هر که در جهان به تماشا روید و گشت
غزل شمارهٔ 137 : دوش چون چشم او کمان برداشت
غزل شمارهٔ 138 : مگر پیر سجاده حالی نداشت؟
غزل شمارهٔ 139 : نگر: مگرد گر آن سر و سیم بر بگذشت؟
غزل شمارهٔ 140 : تا لعل باده رنگ تو شکرفروش گشت
غزل شمارهٔ 141 : ای حلقه کرده دلها در حلقهای گوشت
غزل شمارهٔ 142 : دیگر آن حلقه و آن دانهٔ در در گوشت
غزل شمارهٔ 143 : در فراق تو مرا هیچ نه خوردست و نه خفت
غزل شمارهٔ 144 : تا بر دوست بار نتوان یافت
غزل شمارهٔ 145 : آن ستمگر، که وفای منش از یاد برفت
غزل شمارهٔ 146 : چه شد آن سرو سهی؟ کز لب این بام برفت
غزل شمارهٔ 147 : دلم بر آتش هجران کباب کرد و برفت
غزل شمارهٔ 148 : زلف ترا بدیدم و مشکم ز یاد رفت
غزل شمارهٔ 149 : به وقت گل پی معشوق و باده باید رفت
غزل شمارهٔ 150 : چندان نظر تمام، که دل نقش او گرفت

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* سطوت از کوه ستانند و بکاهی بخشند
* کلهٔ جم به گدای سر راهی بخشند
شعر کامل
اقبال لاهوری
* ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم
* خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت
شعر کامل
حافظ
* هله نومید نباشی که تو را یار براند
* گرت امروز براند نه که فردات بخواند
شعر کامل
مولوی