لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سعدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : با فراقت چند سازم برگ تنهاییم نیست
غزل شمارهٔ 122 : در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست
غزل شمارهٔ 123 : در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست
غزل شمارهٔ 124 : روز وصلم قرار دیدن نیست
غزل شمارهٔ 125 : کس ندانم که در این شهر گرفتار تو نیست
غزل شمارهٔ 126 : نه خود اندر زمین نظیر تو نیست
غزل شمارهٔ 127 : دل نماندست که گوی خم چوگان تو نیست
غزل شمارهٔ 128 : چو ترک دلبر من شاهدی به شنگی نیست
غزل شمارهٔ 129 : خسرو آنست که در صحبت او شیرینیست
غزل شمارهٔ 130 : دوش دور از رویت ای جان جانم از غم تاب داشت
غزل شمارهٔ 131 : دوشم آن سنگ دل پریشان داشت
غزل شمارهٔ 132 : چو ابر زلف تو پیرامن قمر می‌گشت
غزل شمارهٔ 133 : خیال روی توام دوش در نظر می‌گشت
غزل شمارهٔ 134 : دلی که دید که پیرامن خطر می‌گشت
غزل شمارهٔ 135 : آن را که میسر نشود صبر و قناعت
غزل شمارهٔ 136 : ای دیدنت آسایش و خندیدنت آفت
غزل شمارهٔ 137 : کیست آن لعبت خندان که پری وار برفت
غزل شمارهٔ 138 : عشق در دل ماند و یار از دست رفت
غزل شمارهٔ 139 : دلم از دست غمت دامن صحرا بگرفت
غزل شمارهٔ 140 : چشمت چو تیغ غمزه خون خوار برگرفت
غزل شمارهٔ 141 : هر که دلارام دید از دلش آرام رفت
غزل شمارهٔ 142 : ای کسوت زیبایی بر قامت چالاکت
غزل شمارهٔ 143 : این که تو داری قیامتست نه قامت
غزل شمارهٔ 144 : ای که رحمت می‌نیاید بر منت
غزل شمارهٔ 145 : آفرین خدای بر جانت
غزل شمارهٔ 146 : ای جان خردمندان گوی خم چوگانت
غزل شمارهٔ 147 : جان و تنم ای دوست فدای تن و جانت
غزل شمارهٔ 148 : چو نیست راه برون آمدن ز میدانت
غزل شمارهٔ 149 : چه لطیفست قبا بر تن چون سرو روانت
غزل شمارهٔ 150 : خوش می‌روی به تنها تن‌ها فدای جانت

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* از بید جز افتادگی و عجز مجویید
* مجنون خدا را همه دم کار سجودست
شعر کامل
صائب تبریزی
* از پختگی است گر نشد آواز ما بلند
* کی از سپند سوخته گردد صدا بلند
شعر کامل
صائب تبریزی
* گفتا چه عزم داری گفتم وفا و یاری
* گفتا ز من چه خواهی گفتم که لطف عامت
شعر کامل
مولوی