لینک اشتراک گذاری
کپی شد
اوحدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 301 : دل به کسی سپرده‌ام کو همه قصد جان کند
غزل شمارهٔ 302 : مطرب، مهل که محنت و غم قصد جان کند
غزل شمارهٔ 303 : دلم از لعل تو یک بوسه تمنا نکند
غزل شمارهٔ 304 : در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند
غزل شمارهٔ 305 : یار آن کسی بود که به کارت نگه کند
غزل شمارهٔ 306 : نگار من به یکی لحظه صد بهانه کند
غزل شمارهٔ 307 : عاشق کسی بود که چو عشقش ندی کند
غزل شمارهٔ 308 : ترک ستم پرست من ترک جفا نمی‌کند
غزل شمارهٔ 309 : صبری کنیم تا ستم او چه می‌کند؟
غزل شمارهٔ 310 : دلدار دل ببرد و زما پرده می‌کند
غزل شمارهٔ 311 : نی بین که چون به درد فغانی همی کند؟
غزل شمارهٔ 312 : گر کسی در عشق آهی می‌کند
غزل شمارهٔ 313 : جماعتی که مرا توبه کار می‌خوانند
غزل شمارهٔ 314 : قلندران تهی سر کلاه دارانند
غزل شمارهٔ 315 : در بند غم عشق تو بسیار کسانند
غزل شمارهٔ 316 : خوبرویان جفا پیشه وفا نیز کنند
غزل شمارهٔ 317 : گر نقش روی خوب تو بر منظری کنند
غزل شمارهٔ 318 : مردم شهرم به می‌خوردن ملامت می‌کنند
غزل شمارهٔ 319 : آنرا که جام صافی صهباش می‌دهند
غزل شمارهٔ 320 : چون دو زلفش سر بر آن رخسار گلگون می‌نهند
غزل شمارهٔ 321 : ز دور ار ترا ناتوانی ببیند
غزل شمارهٔ 322 : آنرا که چون تو لاله رخی در سرا بود
غزل شمارهٔ 323 : دل از فراق شما دردمند خواهد بود
غزل شمارهٔ 324 : همیشه تا تن من برقرار خواهد بود
غزل شمارهٔ 325 : تا کی از هجر تو بی‌خواب و خورم باید بود؟
غزل شمارهٔ 326 : دوشم از وصل کار چون زر بود
غزل شمارهٔ 327 : نازنینا، حسن و خوبی با وفا بهتر بود
غزل شمارهٔ 328 : آن روز کو که روی غم اندر زوال بود؟
غزل شمارهٔ 329 : دیگی که پار پختم چون ناتمام بود
غزل شمارهٔ 330 : تو را که گفت که من بی‌تو می‌توانم بود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* پای گستاخ منه بر در کاشانه عشق
* سر منصور بود کنگره خانه عشق
شعر کامل
صائب تبریزی
* بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد
* خورشید جان عاشقان در خلوت الله شد
شعر کامل
مولوی
* از زلف دهد بنفشه را تاب
* وز چهره گل شکفته را آب
شعر کامل
نظامی