لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سلمان ساوجی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 301 : دل من زنده می‌گردد به بوی وصل دلداران
غزل شمارهٔ 302 : ای آب آتش رنگ تو، بر باد داده خاک من
غزل شمارهٔ 303 : سرو من سنبل تر بر زده بر گل پرچین
غزل شمارهٔ 304 : مسکین تنم به بویت، خو کرده است با جان
غزل شمارهٔ 305 : هر که را مقصود، حسن عارض است از دلبران
غزل شمارهٔ 306 : ای چین سر زلفت، ماوای دل سلمان
غزل شمارهٔ 307 : من هشیار با مستان ندارم روی بنشستن
غزل شمارهٔ 308 : تا کی آخر خاطر اندر بند هجران داشتن؟
غزل شمارهٔ 309 : نخواهم از سر کویش، به صد چندین جفا رفتن
غزل شمارهٔ 310 : خجالت دارم از کویت، ز بس درد سر آوردن
غزل شمارهٔ 311 : خیال خود همه باید، ز سر به در کردن
غزل شمارهٔ 312 : چندان فتاد ما را، کار از شراب خوردن
غزل شمارهٔ 313 : یار ما رندست و با او یار می‌باید شدن
غزل شمارهٔ 314 : خواهیم چون زلیخا، یوسف رخی گزیدن
غزل شمارهٔ 315 : سر کویش هوس داری، خرد را پشت پایی زن
غزل شمارهٔ 316 : مفتاح فتوح از در میخانه طلب کن
غزل شمارهٔ 317 : نو بهار است ای صنم، عیش بهار آغاز کن
غزل شمارهٔ 318 : جز بند زلفش ای دل دیوانه جا مکن
غزل شمارهٔ 319 : جان قتیل توست، بردارش مکن
غزل شمارهٔ 320 : ای وصالت آرزوی جان غم فرسود من
غزل شمارهٔ 321 : بیخ عشق تو نشاندند بتا! در دل من
غزل شمارهٔ 322 : ای غبار خاک پایت توتیای چشم من
غزل شمارهٔ 323 : ای درد عشق دل شکنت، آرزوی من
غزل شمارهٔ 324 : قدم خمیده گشت، ز بار بلاست این
غزل شمارهٔ 325 : خوش آمدی، ز کجا می‌روی؟ بیا بنشین
غزل شمارهٔ 326 : گر مطربی رودی زند، بی می ندارد آبرو
غزل شمارهٔ 327 : هندوی زلف سرکشت با تو نشسته روبرو
غزل شمارهٔ 328 : با آنکه آبم برده‌ای، یکباره دست از ما مشو
غزل شمارهٔ 329 : آمد آن خسرو خوبان جهان از باکو
غزل شمارهٔ 330 : باز می‌افکند آن زلف کمند افکن او

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* دل آگاه در پیری زغفلت بیش می لرزد
* که وقت صبح اکثر شبروان را خواب می آید
شعر کامل
صائب تبریزی
* سر تسلیم نهادیم به حکم و رایت
* تا چه اندیشه کند رای جهان آرایت
شعر کامل
سعدی
* آن چه بر من می‌رود دربندت ای آرام جان
* با کسی گویم که در بندی گرفتار آمدست
شعر کامل
سعدی