لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عراقی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 91 : بیا، که بی‌رخ زیبات دل به جان آمد
غزل شمارهٔ 92 : ز اشتیاق تو، جانا، دلم به جان آمد
غزل شمارهٔ 93 : آشکارا نهان کنم تا چند؟
غزل شمارهٔ 94 : آن را که غمت ز در براند
غزل شمارهٔ 95 : این درد مرا دوا که داند؟
غزل شمارهٔ 96 : در من نگرد یار دگربار که داند
غزل شمارهٔ 97 : ای دل، چو در خانهٔ خمار گشادند
غزل شمارهٔ 98 : نخستین باده کاندر جام کردند
غزل شمارهٔ 99 : نگارا، جسمت از جان آفریدند
غزل شمارهٔ 100 : اگر شکسته دلانت هزار جان دارند
غزل شمارهٔ 101 : چو چشم مست تو آغاز کبر و ناز کند
غزل شمارهٔ 102 : باز دلم عیش و طرب می‌کند
غزل شمارهٔ 103 : هر که او دعوی مستی می‌کند
غزل شمارهٔ 104 : به خرابات شدم دوش مرا بار نبود
غزل شمارهٔ 105 : هر که در بند زلف یار بود
غزل شمارهٔ 106 : تا کی از ما یار ما پنهان بود؟
غزل شمارهٔ 107 : ای خوشا دل کاندر او از عشق تو جانی بود
غزل شمارهٔ 108 : وه! که کارم ز دست می‌برود
غزل شمارهٔ 109 : اندرین ره هر که او یکتا شود
غزل شمارهٔ 110 : نگارینی که با ما می‌نپاید
غزل شمارهٔ 111 : مرا، گرچه ز غم جان می‌برآید
غزل شمارهٔ 112 : زان پیش که دل ز جان برآید
غزل شمارهٔ 113 : آخر این تیره شب هجر به پایان آید
غزل شمارهٔ 114 : صبا وقت سحر گویی ز کوی یار می‌آید
غزل شمارهٔ 115 : صبا وقت سحر، گویی، ز کوی یار می‌آید
غزل شمارهٔ 116 : گهی درد تو درمان می‌نماید
غزل شمارهٔ 117 : مرا درد تو درمان می‌نماید
غزل شمارهٔ 118 : ای باد صبا، به کوی آن یار
غزل شمارهٔ 119 : دل در گره زلف تو بستیم دگر بار
غزل شمارهٔ 120 : دل در گره زلف تو بستیم دگربار

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست
* کلاه داری و آیین سروری داند
شعر کامل
حافظ
* گر جان عاشق دم زند آتش در این عالم زند
* وین عالم بی‌اصل را چون ذره‌ها برهم زند
شعر کامل
مولوی
* بر تن از دار فنا بیجگران می لرزند
* ما ازین پنبه چو حلاج رسن ساخته ایم
شعر کامل
صائب تبریزی